سینمای ۲۰۱۶: محبوب‌ها

 

سینما در سال ۲۰۱۶؟ در نیروی آفرینش سیرانِوادا و مرگ لویی چهاردهم که یک فضای محدود فیزیکی (یک یا چند اتاق، یک تختِ مرگ، یک میز غذاخوری) را به مرتبه‌ی یک جهان ممتاز سینماتوگرافیک برکشیدند؛ در بداعت هوشیارانه‌ی میزانسن‌های نوکتوراما که از دل گفتگو با بخش غریبی از تاریخ سینما (نسل سومِ فاسبیندر، شاید شیطان برسون، هر دو فیل آلن کلارک و گاس ون‌سنت و …)، به‌گونه‌ای کم‌نظیر و مطلقاً سینمایی، منطق ترور و وحشتِ امروز را ترسیم کرد؛ در بی‌پروایی او: راست گفتند که هر تصویر و هر جزئی در این فیلم کلیشه است و بارها دیده شده، اما متوجه نشدند که چطور هر چیز کلیشه و بارها دیده‌شده‌ای درون منطق هذیانی فیلم بارها به چرخش می‌افتد، به ضد خود بدل می‌شود و کلیتی مهاجم و پرسشگر می‌آفریند که نظیرش چندان دیده نشده است؛ در منطق سکون و آرامشِ ظاهریِ درونِ ناآرام گورستان شکوه و بعضی زن‌ها (هر کدام با گرامر مخصوص خود)؛ در بداعت و جوانی کایلی بلوز و موج انسانی («فیلمِ جوان» همین است، حتی آنجا که از دیگران تأثیر می‌پذیرد)؛ در زیبایی جزئیات آکواریوس که دوباره لزوم «انضمامی»بودن تصویر سینمایی را به‌یادمان می‌آورد، و در دیالوگی مثال‌زدنی که با جهان پیرامونش دارد. اما استثنایی‌ترین لحظات در گریزها و نزدیکی‌های یک دختر و پدر رخ داد، در لحظات کوچک همدلی‌شان، در خشونت‌های ساده‌ی هر روزه‌یشان و در جادوی همزمان نرم و بی‌پروای تونی اردمن که نشان داد برای ساختن فیلمی درباره‌ی جهان، خیره‌شدن به دو انسانِ تنها کافی است.

 

توضیح: راست بمانید (آلن گیرودی)، ملوت (برونو دومون)، لا لا لند (دیمین شزل) و مهتاب (بری جنکینز) از جمله فیلم‌هایی بودند که تماشایشان ماند به سال تازه.

 

۱. تونی اردمن (مارن اده)

 

۲. سیرانِوادا (کریستی پویو)

 

۳. مرگ لویی چهاردهم (آلبرت سرا)

 

۴. نوکتوراما (برتران بونلو) 

 

۵. او (پل ورهوفن) 

 

۶. گورستان شکوه (آپیچاتپونگ ویراستاکول)

 

۷. کایلی بلوز (گان بای)

 

۸. بعضی زن‌ها (کلی رایکارد)

 

 

۹. موج انسانی (ادواردو ویلیامز)

 

۱۰. آکواریوس (کلبر مندونسا فیلو)

 

۱۱. مسئول خرید شخصی (اولیویه آسایاس) 

۱۲. هرکسی چیزی می‌خواد!! (ریچارد لینکلیتر)

۱۳. هومو ساپینس (نیکولاس گایرهالتر)

۱۴. هوراس و پیت (لوئیس سی.کی.)

۱۵. خولیتا (پدرو آلمادوار) 

۱۶. ریش آبی (گاستون سولنیکی)