فیلمخانه‌ی دوازدهم
فیلمخانه‌ی دوازدهم و شکوه موزیکال کلاسیک
«اریک آلتمن محقق برجسته‌ی تاریخ ژانر در بخش‌های آغازین کتابش در مورد موزیکال آمریکایی اشاره می‌کند که این ژانر با ترکیب‌کردن شکل‌های مختلفی از صنعت سرگرمی و هنرهای گوناگون (از نقاشی، تئاتر، باله و اُپرا تا ترانه‌های فولکور و آهنگ‌های عامه‌پسند روز) شاید به جرأت پیچیده‌ترین فرم تاریخ هنر را شکل داده است. […] پرونده‌ی فروتنانه‌ی ما اما بیش از هر چیز با ایده‌ی «یادآوری» شکل گرفت. یادآوری نام‌ها و فیلم‌هایی که بخشی از لذت کشف‌های کودکی و نوجوانی بودند. فیلم‌ها و نام‌هایی که همچنان در یادها زنده‌اند، اما (به ویژه در میان ما) کمتر موضوع سخن نقادانه و نگاه تحلیلی قرار می‌گیرند.» فیلمخانه‌ی دوازدهم با این جمله‌ها شروع می‌شود تا دعوتی باشد برای یک نگاه دوباره (و امید که تازه) به موزیکال کلاسیک. دامنه‌ی مورد بحثْ فیلم‌ها و فیگورهای برجسته‌ی موزیکال آمریکایی است از اوایل دهه‌ی سی تا اواخر دهه‌ی شصت، با مجموعه‌ای از مطالب گوناگون که تلاش دارد زوایای متنوعی را به بحث بگذارد:
- مروری تاریخی بر موزیکال کلاسیک هالیوود
- درباره‌ی بازبی برکلی
- درباره‌ی دو موزیکال روبن مامولیان: امشب دوستم داشته باش و جوراب ابریشمی
- سه مقاله در مورد موزیکال‌های وینست مینه‌لی: کاروان موفقیت، دزد دریایی، ژی‌ژی، زنگ‌ها به صدا درمی‌آیند و …
- مقاله‌ی رابین وود در مورد فرد آستر و جینجر راجرز
- درباره‌ی سه‌تا از موزیکال‌های استنلی دانن: آواز در باران، چهره‌ی بانمک و هفت عروس برای هفت برادر
- درباره‌ی چهار موزیکال جورج کیوکر: ستاره‌ای متولد می‌شود، Les Girls، بیا عشق بورزیم و بانوی زیبای من
- درباره‌ی موزیکال هاوارد هاکس: آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند
***
نقدها و تحلیل‌هایی در مورد وداع با زبان (گدار)، عیب ذاتی (پل توماس اندرسون)، حاوحا (لیساندرو آلونسو)، توریست/ فورس ماژور (روبن اُستلند) و … در بخش «سینمای جهان» به همراه مقاله‌ی مفصل جیمز نیرمور در مورد استنلی کوبریک، ادای احترامی به کارنامه‌ی فیلمساز بزرگ تجربی هارون فاروکی، بازبینی دنباله‌رو (برتولوچی)، «چرا آی‌اِم‌دی‌بی را دوست دارم؟» نوشته‌ی ویویان سابچک و … از دیگر مطالب فیلمخانه‌ی دوازدهم هستند.
نظرات
ارسال یک نظر