پس از ظلمت، نور

 

فیلم در موردِ بسیار چیزهاست، از جمله در موردِ درکِ واقعیت، درکِ رویاها و فانتزی‌های‌مان، و در تجربه‌های مستقیمی که داریم و در پذیرشِ واقعیتی ورای آنچه می‌بینیم و می‌شنویم. … احساس‌هایی که آدم‌ها از تجربه‌هایشان دارند و آنچه که این‌ها در رویاها و ناخودآگاه برمی‌انگیزند، این‌ها کم‌وبیش به گونه‌ی مؤثری احساس می‌شوند. اگر این‌ها را حس نمی‌کردیم، زنده نبودیم. سکانسِ راگبی هم بخشی از این است. می‌تواند در اکنونِ فیلم در جایی دیگر از کره‌ی خاکی یا همچون اپیزودی دیگر از جوانیِ خوان [کاراکترِ اصلیِ فیلم] درک شود.

اغلب سینمای من را به ایده‌ی ناروایت ربط داده‌اند. اما این یک سینمای به تمامی روایی است. اینجا خطی آشکار است که ربط می‌دهد. اما باید اضافه کنم که موافق نیستم که سینما تنها در موردِ داستانگویی است، آنچنان که بسیاری می‌خواهند. شما در نقاشی هم داستان می‌گویید، اما نقاشی هم تنها در موردِ داستانگویی نیست. این تصویرها هستند که سینما و نقاشی را حرکت می‌دهند و آن نیروی انتقالِ احساس از دلِ تصویر و صدا. اما نگاهم این است که داستان باید به عنوانِ یک المانِ مشخص در میان باشد تا آنچه را که برای بیننده لازم است منتقل کند. … اینجا زمانِ حال همچون اسکلتی برای کلِ فیلم حاضر است و باید هم حضوری مؤثر داشته باشد. وقتی زن آهنگِ این یه رویاستِ نیل یانگ را می‌خواند، به یک روایتِ بی‌اندازه فشرده‌شده می‌ماند.

[در موردِ واکنش‌های منفیِ منتقدها] هیچ افسوسی ندارم، نه به این خاطر که فیلم کامل است. فیلم یک شیء نیست، مانندِ یک ساعت یا ماشین، بلکه بازتابی است از زمانِ ساختش. افسوسی ندارید از آنچه در 18 سالگی بودید. فیلم آن چیزی است که بود.

• از گفتگوی خواندنیِ کارلوس ریگاداس با رابرت کولر در شماره‌ی تازه‌ی سینه‌است