نور پنهان آفتاب

نورِ پنهانِ آفتاب (2007 – لی چانگ-دانگ) – ½***

این شاید با توجه به آنچه که در موردِ فیلم فاتح آکین نوشته بودم روی دیگرِ سکه باشد - این که چطور فیلمی می‌تواند بر تصادف‌ها و اتقاق‌های نامنتظره و بر چرخشهای پی در پیِ داستانی بنا شود و نتیجه نه فقط به سلامت گذشتن از خطر که خود چیزی نامنتظره باشد. نورِ پنهانِ آفتاب یکی از آن نادر فیلم‌هایی است که شگفتی و چیده‌شدگی، غافلگیری و در سطح نبودن، بداعت و (همچنان) سنتی بودن را پا به پای هم پیش می‌برد بی‌آنکه بگذارد لحظه‌ای به آسودگی در قالبی معین بنشانیمش؛ در طولِ دو ساعت و بیست دقیقه تماشا درست هر لحظه که فکر می‌کنیم به چنگش آورده‌ایم و به قلبِ آن مرکزِ ثقلِ «تماتیک» که به سویش تمامِ نیرو‌های داستانگویی و تصویرسازی جهت داده شده‌اند رخنه کرده‌ایم، فیلم چرخی دیگر می‌خورد و جهتی تازه در پیش می‌گیرد. درست مثل شخصیتِ اول داستان که زنی است سرگردان در میانه‌ی امید و یاس، در برزخِ ایمان و استیصال. … اینجا متاسفانه نمی‌توانم بدونِ لو دادنِ اجزای پلات چیزِ دیگری در موردش بنویسم که این با توجه به گمنامی فیلم در ایران یعنی ویران کردنِ لذتِ تماشایش برای خواننده‌ی این چند سطر. این از آن فیلم‌هاست که فقط می‌شود گفت پیش از دیدن چیزی در موردش نخوانید، تریلرش را نبینید، فقط گیرش بیاورید و ببینید! فیلم که دیده شد سر فرصت می‌شود نشست و مفصلتر در موردش گفت. فقط این که این چهارمین فیلمِ لی چانگ-دانگ فیلمسازِ کُره‌ای است. از دنیای ادبیات پا به سینما گذاشته (اولین رمانش در اوایلِ دهه‌ی 80 در کشورش چاپ شده) که تاثیرش را در هر فیلمی که ساخته می‌شود دید (نورِ پنهانِ آفتاب یکی از مثال‌زدنی‌ترین فیلمنامه‌های چند سالِ اخیر را دارد). او در فاصله‌ی این فیلم و فیلمِ قبلی وزیرِ فرهنگ هم بوده که خوشبختانه عهدِ وزارتش چندان نپاییده است. تازه‌ترین فیلمش شعر را یکی دو هفته‌ی دیگر خواهم دید.