که مردگان این سال عاشق‌ترین زندگان بودند …

 

…

و نوشته‌هایی هست که امروز خواندنشان بیشتر و بیشتر دل را می‌لرزاند:

نوشته بود:

پسران طبيعت آفتاب می‌دانم ديگر نمي‌توانيد با همکلاسي‌هايتان بنشينيد، بخوانيد و بخنديد چون بعد از «مصيبت مرد شدن» تازه «غم نان» گريبان شما را گرفته، اما يادتان باشد که به شعر، به آواز، به ليلاهايتان، به روياهايتان پشت نکنيد، به فرزندانتان ياد بدهيد براي سرزمينشان براي امروز و فرداها فرزندي از جنس «شعر و باران» باشند. به دست باد و آفتاب مي‌سپارمتان تا فردايي نه چندان دور درس عشق و صداقت را براي سرزمينمان مترنم شويد .

 

و نوشته بود:

اما من سعی خواهم کرد از رویاهای سوخته‌ی پدرانمان، از خواسته‌ها ومطالبات بربادرفته‌شان دنیایی دیگر را برای خود ترسیم کنم. دنیایی که مبنایش را به جای جهل و خیال‌بافی و بی‌منطقی ونفرت، امید و تفکر و دوست داشتن را جایگزین کنم. یاد بگیرم که تنها از سختی‌های زندگی تحمل را نیاموزم‌، شکست دادن و قدم برداشتن و فهمیدن در زندگی را برآموخته‌هایم اضافه کنم. به جای زیستن زندگی، زندگی را زندگی کنم. به قول شاملو دوست داشته باشم، دست بسایم و به اندازه‌ی درونم برای دوست داشتن و کمک به دیگران وقت بگذارم. زندگی‌ام را فراتر از خواب و خور و لذت آغوش معنا کنم و به آینده همیشه امید داشته باشم . 

 

و نوشته بود:

کاش می توانستم باز لحظات خالی زندگیم را با خیال پردازی به همان آینده‌ی خیالی پرکنم نه با دردها و رنج‌هایی که در آن همه‌ی لحظات زیبایم در زیر واقعیت‌هایی پر درد مدفون می‌شوند! کاش باز می‌توانستم به کوه ها برگردم، به آنجایی که احساس می‌کنم به آنجا تعلق دارم، به "شاهو" به "پالنگان" به همان دره‌های فراموش شده‌ی کوردستان …

 

و این را هم نوشته بود:

کاش می توانستم برای لحظاتی از دیگران خالی شوم، صداها را نشنوم وبه نجواها واکنشی نشان ندهم، تنها به خود بیندیشم و به آرزوهایی که دیگر تصاویرشان سخت‌تر از هر روز در خاطراتم تداعی می‌شوند، کاش می‌توانستم به جای کسانی باشم که دیگر سالهاست  نیستند، به آنچه که دیگر نمی‌خواهم باشم، به جای تمامی خاطراتی که می‌خواستم نباشند!

…

اگر سكوت آدمي فقدان جهان و خداست، سکوت خدا خود چه می‌تواند باشد؟ … پس اگر هستی چرا سکوت کرده‌ای؟