باز هم درباره ی نوشتن

دوستم احسان در نقد یادداشت من مطلبی نوشت . مطلب من در نقد او هم از حد کامنت فراتر رفت و نوشته ای مستقل شد

***

اول) موافقم، نوشتن می تواند به عادت تبديل شود و از اين طريق به روزمرگی دچار. ولی موافق نيستم که هر نوشته ای مي تواند يا اصلا نوشته می شود تا که "دروازه هايي از وجود خويش را به روي خود باز كنيم، دروازه هايي كه رو به دنيايي است كه با آنكه در درون ماست ولي ما هيچ از آن نمي دانيم". مسلما احسان نيز موافق است که قلم اندازهای روزنامه کيهان به اين هدف نمی نويسند، يا انبوه کتاب سازيها و مطالب باری-به-هر-جهتی که در بازار فرهنگ يافت می شوند با اين انگيزه شکل نمی گيرند. اين نوشته ها خلق نمی شوند تا جهان انسانی را گسترش دهند يا حتی به طور ساده گفتگويي انسانی (حتی ساده ميان دو انسان) را شکل دهند. نوشته مي شوند با انگيزه های شکل گرفته در بازيهای قدرت و شهرت و مال اندوزی. حتی گاه نوشته می شوند به قصد لجن مال کردن جهان انسانی يا حتی انسانی ديگر. تاريخ فرهنگ صرفا شامل "نوشته های پالايش دهنده ی جهان انسانی" نيست، بخش مهمی از اين تاريخ را "نوشته های نابود کننده ی جهان انسانی" شکل می دهند
از نکته ی بالا که بگذريم، گاه پيش می آيد که نوشته با انگيزه ای مثبت عرضه شود ولی دلايلی ديگر آن را به نوشته ای "از سر عادت" بدل کنند. نبود خلاقيت، نوشتن صرفا به انگيزه ی نوشتن، ... و دهها دليل ديگر است که ترس از آنها سبب آن -به قول احسان- تشکيک در يادداشت "آغاز دوباره" بود. اين شايد همان باشد که به آن گرفتار آمدن در روزمرگی گويند
پس می توان از دو گونه ی نوشتن ياد کرد: نوشتنی سرخوشانه به هدف خلق، گسترش دادن جهان انسانی يا حتی خلق رابطه ای انسانی و ديگری نوشتنی است گرفتار آمده در بندهای عادتهای فکری و روزمرگی
دوم) وقتی نوشته ای چون "عقايد يک دلقک" منتشر می شود، در رده ی اول جای می گيرد؛ نوشته ای با هدف خلق و افرینش هنری و گستردن مرزهای جهان انسانی. ولی آيا نوشته های وبلاگی را می توان نظير اين نوشته ها جای داد؟ (موافقم گاه می توان در وبلاگ مطلبهای بسيار باارزشی خواند که بسيار بيش از يک مطلب وبلاگی هستند نظير اين مطلب از وحيد ف پارسا و فراموش نکنيم که برای بعضی وبلاگ تنها امکان نوشتن است به دلايلی نظير از سانسور قدرت گرفته تا سانسور سرمايه يا حتی نداشتن لينک به نشريات چاپي ) ولی وبلاگ مي تواند در بهترين حالت تلاشی باشد برای بيان تجربه های مشخص فردی که می توانند عمومی شوند يا برعکس بيان تجربه های عمومی که قالبی شخصی می يابند